NATIONAL SEMINAR ON HUMAN RIGHTS Sponsered by UGC, New Delhi - Paper presentation on Child Rights, Child Labour and Child abuse- on 25th Nov 2010

Nehru and Children

 

Universal Children's Day is being observed on November 20 every year. It was established to encourage all countries to institute a day, firstly to promote mutual exchange and understanding among children and secondly to initiate action to benefit and promote the welfare of the world's children. It was also chosen as the day to celebrate childhood. . But in India it is celebrated on 14th November, as it is the birth anniversary of the legendary freedom fighter, independent India’s first Prime Minister and the architect of modern India – Pundit Jawaharlal Nehru. The reason why his birthday has been chosen for the celebration of children is because of his love and affection for children. Children's Day is to celebrate "childhood" as we all yearn to rediscover our childhood with its innocence and playfulness.

 

Apart from being a Statesman and an efficient administrator, Pundit Jawaharlal Nehru was a gifted writer and a historian. His books The Discovery of India, Glimpses of World history etc. bear the stamp of an intellectual with a sensitive mind and a poetic temperament. He strived to make a free democratic, socialist, secular India and was an apostle of world peace.

 

Though the children’s day is a tribute to the architect of modern India, it is also a gift for the millions of children. Pandit Nehru was very much fond of Children. To them he was always ‘Chacha Nehru’ and not the all powerful Prime Minister. He used to be very happy and exurberant in the company of children. The Children, as a token of love used to gift him with roses – red roses – which he would happily pin in his button hole. Pandit Nehru, apart from being an ardent statesman was a creative writer with a sensitive mind. His sensitivity and imagination is vividly portrayed in all his works, be it letters from a father to his Daughter or his will and Testament.

 

His love for the nature is clearly pictured in his will in which he wished that ‘the major portion of his ashes be scattered from a height over the fields where the peasants of India toil so that they might mingle with the dust and soil of India and became an indistinguishable part of India’.

 

Indeed, his love for the children was an extension of his love for the Nature as the children are the “blooming flowers of the nature”. He might have also been inspired by the dictum ‘Child is the father of Man’.

 

To Nehru, children were always a source of solace and happiness. In his hectic life as the prime minister of india he always had to tackle nerve racking problems. But once he was in the company of children his serious demeanour would change, he would be light hearted with full of mirth. In their company, he would find an outlet for his emotions. He would allow the little ones to play pranks with him. Being a great advocate of education for children, his government oversaw the establishment of many institutions of higher learning. He played an important role in shaping modern India; he laid the strong foundation for India’s future by creating universal primary education and reaching children in farthest corners of India with this programme.

On children’s day we celebrate it by distributing sweets, light entertainments by the children and the like. But is that enough to honour the memory of that great humanist, the tireless fighter for rights and justice?

 

What we have done for the betterment of Children who are destitutes and who are not blessed with a normal, happy life? Something has to be done for those marginalised children.

Celebrating Children’s Day is about giving children the right to enjoy and grow into healthy and educated citizens of the country, and if you can teach our child the value of sharing with others what they are lucky to have, then not only our child will grow into a responsible human being, but also another child who otherwise could have ended up being a delinquent, had it not been for our thoughtfulness. 

 

Every day so many cases of children being abused and ill treated are being reported. They are being exploited in homes, workplaces and streets. Child labour is quite rampant. The children are not safe even within the four walls of their home, as incest is being reported in many cases.

 

Recent UNICEF report on the state of the world’s children under the title “Childhood Under Threat” , speaking about India, states that millions of Indian children are equally deprived of their rights to survival, health, nutrition, education and safe drinking water. It is reported that 63 per cent of them go to bed hungry and 53 per cent suffer from chronic malnutrition.

 

India is a party to the UN declaration on the Rights of the Child. Accordingly, it adopted a National Policy on Children in 1974. The policy reaffirmed the constitutional provisions for adequate services to children, both before and after birth and through the period of growth to ensure their full physical, mental and social development. India is also a signatory to the World Declaration on the Survival, Protection and Development of Children.

 

While all children need protection, because of their social, economic, or even geographical location, some children like Homeless children, Migrant children, Street and runaway children, Orphaned or abandoned children, Working children, Child beggars, Disabled children are more vulnerable than others and need special attention. 

 

The Constitution of India guarantees all children certain rights, which have been specially included for them. The country is taking efforts to improve the implementation of its Juvenile Justice System through the systems of functionaries like the child welfare committee members, Juvenile Justice Board, police and care-takers in the various institutions under the Act.

Of course, there are a number of laws and enactments to curb or stop the violences towards the children. But in spite of such rules, violation of human rights of them are escalating. Many cases go unnoticed and unreported. It is a universal fact that no rule or acts can completely eradicate social evils. Only through sustained public awareness or public movement can we bring a drastic change in the condition of these children. Only a social consciousness of the people can better the lives of the children who are the future architects of the nation. It is the duty of every person to see that the exploitation of children in all spheres are eradicated and the quality of life of these hapless human beings are enhanced. If we strive to attain this goal it would be a befitting tribute to the farsighted visionary who dreamt the future of india safe and secure in the hands of the children. Yes, “Children are the world's most valuable resource and best hope for future” 

(The speech made on 14th Nov 2010 All India Radio.) 

__________________________________________________________________

അയ്യപ്പാ ക്ഷമിക്കു , ഇനി തിരക്കില്ലല്ലോ ..

ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ കൂട്ടിലടക്കാന്‍ കഴിയാതിരുന്ന നീ....
ആര്‍ക്കും വഴങ്ങാതെ സ്വതന്ത്രനയിരുന്ന നീ ......
ഒരു പ്രത്യയശാസ്ത്ര നിയമങ്ങളെയും അനുസരിക്കാതിരുന്ന നീ........
മരിച്ചു കിട്ടി.....
ഇനി ഞങ്ങളുടെ ഇഷ്ടം.....
രണ്ടു വെടിയോച്ചയോടെ നീ മരിച്ചത് ഞങ്ങള്‍ ആഘോഷിക്കും.....
ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഇഷ്ടമുള്ള കാലം വരെ നീ ഈ പെട്ടിയില്‍ തന്നെ  കിടക്ക് ....
ഇനി ഞങ്ങളുടെ ഇഷ്ടം....

ഇത് ഞങ്ങളുടെ നീതി...........
നിനക്കായി ഒരു തെമ്മാടിക്കുഴി ഞങ്ങള്‍ ഒരുക്കും  .............
അതുവരെ നീ ഇവിടെ ക്ഷമിച്ചു കിടക്കു ............
വെടിക്കാരന്‍ വരും വരെ .......
ഞങ്ങള്‍ക്കൊഴുക്കാന്‍ കണ്ണീരുമായി ഒരു  വലിയ മുതല വരും വരെ .........

ഓട്ടോഗ്രാഫ്.

ഓട്ടോഗ്രാഫിന്‍റെ  നനുത്ത താളില്‍ സരസ്വതി ടീച്ചര്‍ എഴുതി "ജീവിതം ഒരു കേമറക്ക് മുന്‍പില്‍ ഇരിക്കും പോലെയാണ്. എപ്പോഴും പുഞ്ചിരിച്ചു കൊണ്ടേയിരിക്കുക". അന്നു മുതല്‍ അയാള്‍  പുഞ്ചിരി എടുത്തണിഞ്ഞു മാത്രം ജീവിച്ചു . എപ്പോഴും! അയാളുടെ വസ്ത്രം പോലെ, പിന്നെ കണ്ണട പോലെ. ചിതയില്‍ വെക്കാന്‍ നേരത്ത് ദേഹത്തുണ്ടയിരുന്ന വസ്തുക്കള്‍ എല്ലാം അഴിച്ചു മാറ്റിയപ്പോഴാണ്‌ പുഞ്ചിരി അഴിച്ചു മാറ്റിയ  മുഖം ആളുകള്‍ കണ്ടത്.  അതുവരെ അവര്‍ കണ്ടിരുന്ന മുഖത്തേക്കാള്‍ ജീവസ്സുറ്റതായിരുന്നു അത് !

Adoption - Legal and social perception.

 

Parenthood is the greatest blessing in one’s life.  In olden days there was a belief that if one is not blessed with a ‘Puthra’  he is not free from the NARAKA named “PUM” .  We see  the practices of performing "’Puthrakameshti’   to have a biological child.  Like parenthood the family is the dream of every child.  We have several stories of adoption in our mythologies.  Sita or Janaki in Ramayana was an adopted child of King Janaka.  According the ancient belief,   ‘Kanyadan’ is also to be performed by every parent to attain  heavenly bliss.

Due to many reasons beyond ones control,  there are couples who cannot have their own child. But if they have a will,  they can enjoy parenthood by adopting a child. The child gets a family life and the parents enjoy the heavenly bliss in such cases.

There are several legally authorised  homes  in our country, which take care of children who are devoid of parents. To hold the hand of one such child and make him a member of the family, is a most beautiful feeling and a service. The sad part is that this is  not welcomed by many cultures and families.  Many people may agree to the idea of adopting a child. But there are a lot of people who are not having a biological child and desiring to have a child to be cared and protected, show reluctance to adoption due to the cultural barriers and some social stigma imposed upon them.

Adopting A Child In India- its legal aspects.

Every countries have their own rules of adoption.  Rules for adoption is a way to make sure that the  child has a secured and bright future. Let us examine the very important rules and procedures existing in our land.

 

Who can adopt?

• 
  
  A couple who wants to give a child a loving family and healthy environment, can adopt.
• 
  
  One can adopt a child under the Hindu Adoption and Maintenance Act 1956 and under Juvenile Justice (Care and Protection of Children) Act 2000 and amended in 2006.
• 
  
  Must have a reasonable and regular source of income to support the needs of the child within the family.
• 
  
  The couples should be free from  major illness that can come in the way of parenting.
• 
  
  Neither of the parents should have a criminal record.
• 
  
  The composite age of desirous adoptive couple shouldn’t exceed 90 years for infants.
• 
  
  Single parent can adopt up to 45 years of age.
• 
  
  The age difference between the parent and the adopted child should be at least 21 years.
• 
  
  If the parent is single, there should have additional family support.

Agencies For Adoption – In India CARA is the central agency to regulate adoption. They formulate the principles for adoption.

Application – Prospective adoptive parent(s) should register themselves with the local RIPA / LAPA or Adoption coordinating Agency or with the State Adoption Cell

The Adoption – A home study report of the prospective adoptive parents will be prepared by the social worker of the Agency. To allay the fears and apprehensions of the prospective adoptive parent(s), pre-adoptive counseling sessions will be undertaken by the social worker during the preparation of the home study report. Assessing the ability of a couple to parent a child not born to them is of crucial importance in a successful adoption. Therefore, their suitability to care for an unrelated child is assessed through this home study and counselling. Documents relating to the financial and health status of the prospective parent(s) will be part of the Home Study Report.

The Agency will make a suitable reference from amongst the admitted children legally free for adoption. If no suitable child is available, the family will be referred to the ACA.

After the Home Study has been accepted and approved, a child will be shown to the parent(s). The agency will take care to match a child meeting the description, if any, desired by the parent(s). In case of placement of older children (above the age of 6), both written and verbal consent of the child will be obtained.

 

Post Adoption

Many parents are found to be reluctant to inform the child that they are adopted. In many cases it is found that the practice have created problems in their future life. So it is better that the parents should convincingly inform the child about the adoption in the very early stage.

Adopting a child is a service which is above any rules and regulations. Adoption give pride and protection to a child who till few moments back was an orphanage.  The adoption is a two way process – it gives happiness of child hood  and parenthood at the same time.

കവേ പ്രണാമം!

ഓ എന്‍ വി, മലയാളത്തിന്‍റെ ഉപ്പ്!!
ഭാരതം , സാഹിത്യം, കവിത, എല്ലാം ചേര്‍ന്ന് അങ്ങയുടെ മുന്‍പില്‍ പ്രണമിക്കുന്ന ഈ മുഹൂര്‍ത്തത്തില്‍  ഞങ്ങള്‍ അഭിമാനിക്കുന്നു !!! ഈ ഉപ്പ് രുചിക്കാന്‍ ആദ്യ സൌഭാഗ്യം ലഭിച്ചവരാണല്ലോ ഈ ഞങ്ങള്‍!!!!
സരസ്വതീ ദേവി പോലും ആനന്ദം കൊള്ളുന്നത്‌ ഞങ്ങള്‍ കാണുന്നു.......

ദുരിതപര്‍വ്വം.

അന്നു  രാവിലെ  കണ്ണൂര്‍  ചൈല്‍ഡ് ലൈന്‍ പ്രവര്‍ത്തകര്‍ വിളിച്ചു  കൂത്ത്‌പറമ്ബിലെ ഒരു സ്വകാര്യ ആശുപത്രിയില്‍ ഒരു ചെറിയ പെണ്‍കുട്ടി പ്രസവിചിട്ടുന്ടെന്നു   അറിയിച്ചു. ചൈല്‍ഡ് വെല്‍ഫെര്‍ കമ്മറ്റി യുടെ മീറ്റിംഗ് ഉള്ള ദിവസമായിരുന്നു . മീറ്റിംഗില്‍ ഈ കാര്യം അറിയിച്ചു.  മീറ്റിങ്ങിന്ടെ  തീരുമാനമനുസരിച്ച് മാത്യു സാറും ഞാനും  അപ്പോള്‍ തന്നെ കൂത്ത്‌പറമ്ബിലെ ആശുപത്രിയിലേക്ക് പോയി. അവിടെ  എത്തിയപ്പോള്‍  കണ്ടത് കേട്ടറിഞ്ഞതിനെക്കാള്‍  ഭീതി പ്പെടുതുന്നതയിരുന്നു.   പതിനാല്  വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള ഒരു കുട്ടി പ്രസവിച്ചു മാനസിക നില തെറ്റി ആശുപത്രിയിലെ പ്രത്യേക പരിചരണ വിഭാഗത്തില്‍ പല അസ്വസ്ഥതകളും കാണിച്ചു നടക്കുന്നു .  ഈ കുട്ടിയുടെ അമ്മ  മുഴു  ഭ്രാന്തിയായി   തൊട്ടു മറ്റൊരു  വാര്‍ഡില്‍ ‍! തല മുടി പറ്റെ  മുറിച്ചു തനി പ്രാകൃതവസ്തയിലയിരുന്ന ഈ അമ്മൂമ്മ  അവിടയാകെ ബഹളം കാണിക്കുകയായിരുന്നു  . ആശുപത്രി രേഖകളില്‍ മുപ്പത്തി രണ്ടു വയസ്സ് മാത്രമുള്ള  അവരെ  കണ്ടാല്‍ ഒരു എഴുപതു വയസ്സ് എങ്കിലും  തോന്നിക്കും! മറ്റൊരു ആശുപത്രിയില്‍  സുഖമില്ലാതെ കിടന്നിരുന്ന ഈ അമ്മയെ പരിചരിക്കാന്‍ കൂടെ നിന്ന പതിനാല് വയസ്സുകാരിയായ പെണ്‍കുട്ടിയെ ആരോ ചിലര്‍ വശീകരിച്ചു ഗര്‍ഭിണിയാക്കിയതാണ്.   അപ്പോള്‍ തൊട്ടു   മാനസിക നില തെറ്റിയ പാവം പെണ്‍കുട്ടി ചിലപ്പോള്‍ എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നു  കൂട്ടത്തില്‍ ആരുടെയൊക്കെയോ പേരുകള്‍  വിളിച്ചു കരയുകയും, പിന്നെ  ഉച്ചത്തില്‍ പൊട്ടിച്ചിരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഇടക്കൊക്കെ  തന്‍റെ കുട്ടിയെ  ഉമ്മ വെക്കുകയും  ചിലപ്പോഴൊക്കെ കുട്ടിയെ ഉപദ്രവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട് . ഉപദ്രവിക്കുമ്പോള്‍ ആശുപത്രി ജീവനക്കാര്‍ ഇടപെട്ട് മാറ്റുന്നു .  ചുണ്ടില്‍  നിന്നും മുലപ്പാലിന്റെ മണം പോയിട്ടില്ലാത്ത ഒരു കുട്ടി ഇടക്ക് ആശുപത്രി ജീവനക്കാരുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങിയെങ്കിലും    തന്‍റെ കുഞ്ഞിനു മുലപ്പാല്‍ കൊടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നു.  പ്രസവിച്ചു  ഇരുപത്തി ആറുദിവസമായിരുന്നു അന്നത്തേക്ക്‌ .

  ആശുപത്രിയില്‍ കണ്ട ദയനീയമായ ഈ കാഴ്ച  കുറെ ദിവസം ഒരു ദു:സ്വപ്നമായി എന്നെ വേട്ടയാടിക്കൊണ്ടിരുന്നു  ....... മൂന്നു തലമുറ - ഇരുപത്തി ആറു ദിവസം പ്രായമായ ഒന്നുമറിയാത്ത ഒരു പിഞ്ചു മോന്‍, പതിനാല് വയസ്സ് മാത്രം പ്രായമുള്ള മാനസികനില തെറ്റിയ ഒരമ്മ,...... മുപ്പത്തി രണ്ടു വയസ്സുള്ള തനി  ഭ്രാന്തിയായിമാറിപ്പോയ  ഒരു   അമ്മൂമ്മ...... ഒരു തുടര്‍ക്കഥ പോലെ.......ഇവരുടെ ചോരയും കണ്ണീരും  വീണു വളക്കൂറേറിയ  ഭൂമി!......ഉത്തരമില്ലാത്ത കുറെ കടംകഥകള്‍ ................

 

'കുറുക്കനങ്ങാടി'

'കുറുക്കനങ്ങാടി'എന്ന് കേട്ടാല്‍ പിണറായിയിലെ പുതിയ തലമുറ എന്ത് ചിന്തിക്കുമെന്ന് അറിയില്ല. എന്നാല്‍ ഒരു കാലത്ത് വളരെ പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു പേരായിരുന്നു ഇത്. ഇപ്പോള്‍ കൊമ്പൌന്ടെര്‍ ഷോപ്പ് എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന സ്ഥലത്തിന്റെ പഴയ പേര് കുറുക്കനങ്ങാടി എന്നായിരുന്നു. അവിടെ കൃഷ്ണന്‍ നായര്‍, രാമന്‍ നായര്‍ എന്നീ രണ്ടു സഹോദരന്മാര്‍ നടത്തി വന്നിരുന്ന ഒരു കച്ചവട സ്ഥാപനമുണ്ടായിരുന്നു. (ഇവരില്‍ കൃഷ്ണന്‍ നായരുടെ മകന്‍ കുഞ്ഞനന്തന്‍, രാമന്‍ നായരുടെ മകന്‍ ബാലകൃഷ്ണന്‍ എന്നിവര്‍ എന്നോടൊപ്പം പഠിച്ചിരുന്നു)  ഈ സ്ഥാപനത്തിന്‍റെ ഉടമകളിലാരോ കുറേക്കാലം ഒരു കുറുക്കനെ വളര്‍ത്തിയിരുന്നു എന്നാണ് പഴമക്കാര്‍ പറഞ്ഞു കേട്ടത്.സത്യമോ എന്നറിയില്ല. എന്തിന്‍റെ പേരില്‍ ആയാലും ഈ സ്ഥലം അന്നു കുറുക്കനങ്ങാടി എന്ന പേരില്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു അറിയപ്പെട്ടത്. ബസ്സ്‌ സ്ടോപിനു പോലും അന്നു ആ പേര്‍ ആയിരുന്നു പറഞ്ഞിരുന്നത്. പിന്നീട് ഗോവിന്ദന്‍ വൈദ്യര്‍ എന്ന കൊമ്പൌന്ടെര്‍ ഇവിടെ പ്രശസ്തനായത്തോടെ 'കുറുക്കന്‍' സാവധാനം വിസ്മ്രിതിയുടെ കാട്ടിലേക്ക് പോയി മറഞ്ഞു.

ഒരു ഇരട്ട കൊലപാതകത്തിന്റെ ഓര്‍മ!!!!

പിണറായിയുടെ ചരിത്രം പറയുമ്പോള്‍ വെണ്ടുട്ടായി അമ്മ എന്ന ഒരു ആള്‍ദൈവത്തിന്റെ  കഥ ഓര്‍കാതെ പോയാല്‍ അത് തീരെ അപൂര്‍ണമാകും. അത് ഒരു ഇരട്ട കൊലപാതകത്തിന്റെ കഥ കൂടി യാണ്. പിണറായി നാട്ടിനെ ഞെട്ടിച്ച ഒരു ഇരട്ട കൊലപാതകം!

ഒരു സാധാരണ വീട്ടമ്മ ആയിരുന്ന ഒരു സ്ത്രീ ഏതാണ്ട് അന്‍പത് വയസ്സെങ്കിലും ആയപ്പോള്‍ ഒരു ദിവസം ചില ബഹളങ്ങള്‍ ഒക്കെ കാണിച്ചു കൊണ്ട് കൂടി നിന്ന എല്ലാവരോടുമായി  അവര്‍ ദേവിയാണെന്നു പറയാന്‍ തുടങ്ങി  . പിന്നെ എല്ലാം വളരെ പെട്ടെന്നായിരുന്നു. ഭക്തന്മാരുടെ തിരക്കായി തുടങ്ങി. ദൂരെ പ്രദേശങ്ങളില്‍ നിന്നെല്ലാം ഭക്തര്‍ എത്തിതുടങ്ങാന്‍ വളരെ ദിവസങ്ങള്‍ എടുത്തില്ല. നാട്ടുകാര്‍ ഭക്തരായി കൂടുതല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നില്ലെങ്കിലും അവരുടെ വീട്ടിനടുത്ത് ഭക്തരുടെ ആവശ്യത്തിനായി കടകളും മറ്റും തുടങ്ങി. ഈ സ്ത്രീയെ  നേരത്തെ അറിയാമായിരുന്ന നാട്ടുകാര്‍ക്ക്‌ പെട്ടന്നൊരു ദിവസം കൊണ്ട് ദേവി ആയി അംഗീകരിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായിരുന്നു. എന്നാലും പാത്തും പതുങ്ങിയും പോയവര്‍ ഉണ്ട്. ആളറിഞ്ഞപ്പോള്‍   ചിലര്‍,  തങ്ങള്‍ പരീക്ഷിക്കാന്‍ പോയതാണെന്ന് മേനി നടിച്ചു. വേണ്ടുട്ടായിയില്‍  വണ്ആരകുറ്റിക്കടുതയിരുന്നു ഈ  അമ്മയുടെ വീടും ആശ്രമവും . അല്ലെങ്കില്‍ രണ്ടും ഒന്ന് തന്നെ ‍. ഈ അമ്മയുടെ മൂന്ന് മക്കളെ എനിക്കറിയാമായിരുന്നു. മുകുന്ദന്‍ മസ്റെരെയും രണ്ടു സഹോദരിമാരെയും. വേറെ മക്കളുണ്ടയിരുന്നുവോ എന്നോര്‍മയില്ല. രണ്ടു പെണ്‍ മക്കളും അമ്മയുടെ സഹായികളായി മാറി. സ്കൂള്‍ ഇല്ലാത്തപ്പോഴും പലപ്പോഴും ലീവ് എടുത്തും മകനും അമ്മയുടെ സഹായിയായി. ഭക്തര്‍ കൊടുക്കുന്ന ദക്ഷിണ വര്‍ധിച്ചു വന്നു. സഹായികളായി പുറത്തുള്ള പലരും വേണ്ടി വന്നു തുടങ്ങി. വീട് കുറെ കൂടി വലുതായി. ആകപ്പാടെ  ഉത്സവാന്തരീക്ഷം . ദേവിയുടെ അദ്ഭുതങ്ങള്‍ വിശ്വാസികളും അല്ലാത്തവരും നാലുപേര്‍ കൂടുന്നെടതെല്ലാം ചര്‍ച്ച ചെയ്യാന്‍ തുടങ്ങി.

ഒരു ദിവസം വൈകുന്നേരമായപ്പോള്‍ ഞെട്ടിക്കുന്ന ആ  വാര്‍ത്ത‍ നാടാകെ പരന്നു. വെണ്ടുട്ടായി അമ്മയുടെ രണ്ടു പെണ്‍ മക്കളെ  അടുത്ത വീട്ടിലെ ഒരു ചെറുപ്പക്കാരന്‍ വെട്ടികൊന്നിരിക്കുന്നു!.കൊല ചെയ്ത ശേഷം ഇയാള്‍ അതെ  വീടിന്ടെ   മുകളിലത്തെ നിലയില്‍ കയറി വാതിലടച്ചു കുറ്റി ഇട്ടിരിക്കുന്നു.!! അമ്മയെയും പരിക്കെല്‍പ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്!!!!  . ആളുകള്‍ ഓടിക്കൂടി .  ഒരാള്‍ക്കും പറമ്പത്ത് കയറാന്‍ പോലും പറ്റാത്ത രീതിയില്‍ കൊലയാളി ജനലില്‍ കൂടി പലതും വലിച്ചെറിയുന്നു. അത് മാത്രമല്ല ഇത് പോലൊരു സംഭവം അതിനു മുന്‍പൊരിക്കലും  നാട്ടില്‍ നടന്നിട്ടില്ലതതതുകൊണ്ട്  ആളുകള്‍  ആകെ  അമ്പരന്നു പോയിരുന്നു.

പോലിസ് വന്നു അകത്തു കയറിയാണ് മൃതശരീരങ്ങള്‍ കൊണ്ടുപോയത്. നേരത്തെ നോക്കിയുരുന്നുവെങ്കില്‍ അവര്‍ രക്ഷപ്പെടുമായിരുന്നുവോ എന്നൊന്നും അറിയില്ല. ഇന്നത്തെ പോലെ വാര്‍ത്ത‍ വിനിമയ, വാഹന സൌകര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന കാലം . നടന്നു വേണം പോലിസ്നെ അറിയിക്കാനും പോലിസ്നു വരാനും ഒക്കെ.

അമ്മയെ കാണാന്‍ വന്ന ഭക്തര്‍ നല്‍കിയ ദക്ഷിണ സംബന്ധിച്ച തര്‍ക്കമായിരുന്നു കൊലയില്‍ എത്തിയത്. കുമിഞ്ഞു കൂടിയ പണത്തില്‍ നിന്നും ചോദിച്ച പണം കൊടുക്കതതിലുള്ള ദ്വേഷ്യം കൊണ്ടാണ് ഇയാള്‍ ഇവരെ രണ്ടു പേരെയും കുത്തി കൊന്നതെന്നാണ് ഇയാള്‍ പിന്നീട് പോലിസ്നോട് പറഞ്ഞതത്രേ. ദക്ഷിണ എണ്ണിതിട്ട പ്പെടുത്തുന്ന സഹായികളില്‍ ഒരാളായിരുന്നു ഇദ്ദേഹവും.  എന്തായാലും വധശിക്ഷക്ക് വിധിക്കപ്പെട്ട  ഇയാളെ പിന്നീട്  കണ്ണൂര്‍ ജയിലില്‍ വെച്ച് വധിച്ചതായാണ് എന്റെ ഓര്‍മ.

 

പിണറയി നടന്ന ഈ ഇരട്ട കൊലപാതകം കുട്ടികളായ ഞങ്ങളുടെ ഒക്കെ മനസ്സില്‍ പേടി പ്പെടുത്തുന്ന ഒര്മയായിരുന്നു വളരെക്കാലം. ഇന്ന് നാടാകെ മൊത്തമായി കൊലകള്‍ നടക്കുന്ന വാര്‍ത്തകള്‍ നിറയുമ്പോള്‍  പിണറായിക്കാരും ഇത് മറന്നു പോയിക്കാണും. എങ്ങിനെ ആയാലും അമ്മയും ഭക്തരും ഇതെല്ലാം വളരെ വേഗം  മറന്നിരുന്നു! അവര്‍ പതിവ് പോലെ പിന്നീടും ഭക്തര്‍ക്ക്‌ ദര്‍ശനം നല്‍കിയിരുന്നതും ഭക്തര്‍ അനുഗ്രഹം തേടിയെയെത്തിയതും   എനിക്കോര്‍മയുണ്ട്.!!!!!!!!......

ആര്‍.സി.അമല യു.പി.സ്കൂള്‍

പിണറായിയെ കുറിച്ച് ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആര്‍ സി അമല യു പി സ്കൂളിനെ പരാമ ര്ശിചിട്ടുണ്ടയിരുന്നു. എന്റെ ജീവിതത്തില്‍ ഏറെ സ്വാധീനിച്ച സ്ഥാപനങ്ങളില്‍ മറക്കാന്‍ പറ്റാത്ത ഒരിടമാണിത്. ഞാന്‍ ആറാം ക്ലാസ്സില്‍ ആണ് ഇവിടെ ചേരുന്നത്. ആറിലും ഏഴിലും ആയി രണ്ടു കൊല്ലം. (1960-61, 61-62 ) അന്നു പിണറായിയില്‍  അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന മറ്റൊരു സ്കൂള്‍ ഗണപതി വിലാസം സ്കൂള്‍ ആയിരുന്നു. പക്ഷെ ആര്‍. സി.യിലെ അധ്യാപകര്‍ കുറെ കൂടി സാമൂഹ്യ ബന്ധങ്ങള്‍ ഉള്ളവരയിരുന്നത് കൊണ്ടാവണം അച്ഛന്‍ എന്നെ അവിടെ ചേര്‍ക്കാന്‍ കാരണം. എന്‍. ഇ .ബാലറാം - പ്രശസ്തനായ വാഗ്മി, എഴുത്തുകാരന്‍ ,നിരൂപകന്‍, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ കാരന്‍ - പഠിച്ചത് ഈ സ്ക്കൂളിലയിരുന്നു. അതുകൊണ്ടും അന്നു ഈ സ്കൂളിനു നാട്ടില്‍ പൊതുവേ പ്രശസ്തി ഏറെ ആയിരുന്നു. കിഴക്കുംഭാഗം സ്കൂളില്‍ നിന്നും ടി .സി. വാങ്ങി ഈ സ്കൂളില്‍ ചേരുമ്പോള്‍ പേടി ഉണ്ടായിരുന്നു. അവിടെയുള്ള അധ്യാപകര്‍ വല്ലാതെ അടിക്കുമെന്ന് ആരൊക്കെയോ എന്നെ പേടിപ്പിച്ചിരുന്നു.  എന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നും ഒന്നര നാഴിക യോളം നടക്കണം സ്കൂളിലേക്ക്. ഓലയംബലതുള്ള  കുഞ്ഞപ്പ നായരുടെ ജനത ഹോട്ടലില്‍ ഉച്ചക്ക് ഭക്ഷണത്തിന്നു ഏര്‍പ്പാട് ചെയ്തു തന്നത് എന്റെ ഏട്ടനായിരുന്നു. കുട്ടികള്‍ക്ക് രണ്ടു അണ (പന്ത്രണ്ടു പൈസ) ആയിരുന്നു ഉച്ചയൂണിനു കൊടുക്കേണ്ടത്.  മുതിര്‍ന്നവര്‍ക്ക് നാലണയും. അന്നു അതൊക്കെ വലിയ സംഖ്യകള്‍ ആയിരുന്നു.

ഉയര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന കാറ്റാടി മരങ്ങള്‍ (ചവോക്ക് മരങ്ങള്‍ എന്നും വിളിക്കും ) നിറഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന സ്കൂള്‍ പരിസരം ആകര്‍ഷകമായിരുന്നു .കളിയ്ക്കാന്‍ സ്ഥലമുണ്ട്.  കുഞ്ഞിരാമന്‍ നായര്‍  എന്നയാളായിരുന്നു സ്കൂള്‍ മാനേജര്‍. ടി വി നാരായണന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്നു പ്രധാന അദ്ധ്യാപകന്‍. നാണു മാസ്റ്റര്‍ എന്ന് എല്ലാവരും വിളിച്ചു വന്നിരുന്ന ഇദ്ദേഹം ഗൌരവ പ്രകൃതി ആയിരുന്നു. ഏല്ലാവര്‍ക്കും ഇദ്ദേഹത്തെ വലിയ ബഹുമാനമായിരുന്നു. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്‌ പാര്‍ട്ടിയുടെ നേതാവായിരുന്ന ടി വി അച്യുതന്‍ നായര്‍ ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ സഹോദരന്‍ ആയിരുന്നു. ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ തന്നെ മറ്റൊരു സഹോദരന്‍  ടി.  വി ഗോവിന്ദന്‍ നായര്‍ ഇതേ സ്കൂളിലെ അധ്യാപകനും നാട്ടിലെ കര്‍ഷക പ്രസ്ഥാനങ്ങളുടെ നേതാവുമായിരുന്നു. ഇദ്ദേഹം  ഓലയംബലത്ത് ഒരു വളം ഡിപ്പൊ നടത്തിയതും ഓര്‍മയുണ്ട്. സ്കൂള്‍  സമയം കഴിഞ്ഞാല്‍ അദ്ദേഹം അവിടെയാണ് ഉണ്ടാകാറ്. വി. മാധവി ടീച്ചര്‍ , ( ഇവരുടെ മകന്‍ ചിത്ര സേനന്‍ എന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.), മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ( വെണ്ടടുട്ടായി) , എന്‍.ബാലന്‍ മാസ്റ്റര്‍, ടി. രാമന്‍ മാസ്റ്റര്‍,(നല്ല പോലെ വാച്ച്  റിപ്പയര്‍  ചെയ്യുമായിരുന്നു അദ്ദേഹം എന്ന് ഓര്‍ക്കുന്നു.) ജാനകി ടീച്ചര്‍, രാഘവന്‍ മാസ്റ്റര്‍, ആണ്ടി മാസ്റ്റര്‍, ഫല്ഘുനന്‍ മാസ്റ്റര്‍, നാരായണന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ( എന്റെ ക്ലാസ്സിലെ അരവിന്ദന്ടെ അച്ഛന്‍ ), കൃഷ്ണന്‍ മാസ്റ്റര്‍ (ദയാനന്തന്ടെ അച്ഛന്‍ ), ടി. മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ( ഡ്രോയിംഗ് ) എന്നിവരായിരുന്നു സ്കൂളിലെ അധ്യാപകര്‍.വൈകുന്നേരം എല്ലാ കുട്ടികള്‍ക്കും വീട്ടില്‍ കൊണ്ട് പോകാനായി രാമുണ്ണി ഏട്ടന്‍ കലക്കി തരാറുള്ള പാല്‍ കിട്ടും.എല്ലാ കുട്ടികളും രാവിലെ വരുമ്പോള്‍ ഒരു പഴയ ഹോര്‍ലിക്സ് കുപ്പി കൊണ്ടുവരും. അതില്‍ നിറച്ചു പൊടി കലക്കിയ പാല്‍ കിട്ടും. പൊടി വിദേശി ആയിരുന്നു എന്നാണോര്‍മ. 

നാണു മാസ്റ്റര്‍ , മാധവി ടീച്ചര്‍ , മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ( രണ്ടു പേരും) , ആണ്ടി മാസ്റ്റര്‍  , രാമന്‍ മാസ്റ്റര്‍, ബാലന്‍ മാസ്റ്റര്‍ , കൃഷ്ണന്‍ മാസ്റ്റര്‍ എന്നിവര്‍ എന്നെ നേരിട്ട് പഠിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. . കൃഷ്ണന്‍ മാസ്റ്റര്‍ നെയ്തും നൂല്‍ നൂല്പ്പും പഠിപ്പിച്ചു.തക്ളിയിലും ചര്‍ക യിലുമായിരുന്നു നൂല്‍ ഉണ്ടാക്കി പഠിച്ചത്. മറ്റുള്ളവര്‍ പഠിപ്പിചിരുന്നില്ലെങ്കിലും  എല്ലാവരെയും പല കാരണങ്ങളാല്‍ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഇഷ്ടമായിരുന്നു. ഫല്‍ഗുനന്‍ മാസ്റ്റര്‍ കേരളമാകെ അറിയപ്പെടുന്ന ബോള്‍ ബാറ്റ്മിന്ടന്‍ താര മായിരുന്നു

ഓണം വരെ സാധാരണ പോലെ ക്ലാസ്സും പരീക്ഷയും  കഴിഞ്ഞു. ഓണത്തിന് കുറെ മത്സരങ്ങള്‍ നടന്നു സ്കൂളില്‍. സ്കൂളിനടുത് തന്നെ അന്നുണ്ടായിരുന്ന കാത്യാരത്ത് ഫാര്‍മസി ഉടമ കെ. കത്യാരത് ആയിരുന്നു മത്സരങ്ങളുടെ സ്പോണ്‍സര്‍ .  മൂന്ന് മത്സരങ്ങളില്‍ എനിക്ക് ഒന്നാം സമ്മാനം കിട്ടി. അതോടെ തുടക്കം ഗംഭീരമായി. ആ വര്‍ഷം ജില്ലാ  തലത്തില്‍ ഒരു പ്രസംഗ മത്സരം നടക്കുന്നതായി സ്കൂളില്‍ അറിയിപ്പ് വന്നു. എന്നെ ഹെഡ് മാസ്റ്റര്‍ വിളിച്ചു പോകണം എന്ന് പറഞ്ഞു. അതിനു മുന്‍പ് പ്രസംഗം കേട്ടതല്ലാതെ ഒന്ന് അതിനെ പറ്റി ചിന്തിച്ചിട്ട് പോലുമില്ലാത്ത എനിക്ക് ഒരു പിടിയും കിട്ടിയില്ല. സ്കൂളില്‍ ഡ്രോയിംഗ് മാസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്ന ടി.മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ക്കായിരുന്നു എന്നെ തയാറാക്കാനും കൊണ്ട് പോകാനുമുള്ള ചുമതല.അദ്ദേഹം നല്ലൊരു ചിത്രകാരന്‍ മാത്രമല്ല അന്നു ജനയുഗം വാരികയില്‍ സ്ഥിരമായി പംക്തികള്‍ കൈകാര്യം ചെയ്തിരുന്ന നല്ലൊരു സഹൃദയന്‍ കൂടി ആയിരുന്നു.- (ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ അനുജന്‍ പദ്മനാഭനും എന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. പപ്പന്‍ എന്ന് വിളിച്ചിരുന്ന ഇയാള്‍ അന്നൊക്കെ കുറേശെ പാടുമായിരുന്നു. മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍  രണ്ടു വര്‍ഷത്തിനിടയില്‍  തന്നെ ഒരു പനി വന്നു മരിച്ചു പോയത് ഓര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ഞാനിപ്പോഴും ദുഖിക്കാറുണ്ട്. പിണറായി ഒതയോത്ത് കുളത്തിന്‍റെ കരയിലുള്ള വീട്ടില്‍ ആയിരുന്നു അന്നദ്ദേഹം താമസിച്ചിരുന്നത്.)   - എന്തായാലും മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ എന്നെയും കൂടി വടക്കുoപാട് ശ്രീ നാരായണ ബൈസിക് സ്കൂളില്‍ പോയി. എന്തൊക്കെ പ്രസംഗിച്ചു  എന്ന് മുഴുവനായി ഓര്‍ക്കുന്നില്ല;എന്നാലും മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ പറഞ്ഞു തന്ന ഒരു വാചകം പറഞ്ഞത് ഇപ്പോള്‍ നല്ല ഓര്‍മയുണ്ട്. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞിരുന്നു സമയം പൂര്‍ത്തി ആയി മണി അടിക്കുമ്പോള്‍ 'എനിക്ക് ഇനിയും ഒരുപാട് പറയാനുണ്ടായിരുന്നു പക്ഷെ സമയം തീര്‍ ന്നത് കൊണ്ട് ഇപ്പോള്‍ നിര്ത്തുന്നു നന്ദി 'എന്ന് പറഞ്ഞു അവസാനിപ്പിക്കണം എന്ന്. അപരിചിതമായ സ്ഥലം,അന്തരീക്ഷം,ഒരുപാട് ആളുകള്‍ - പക്ഷെ മുകുന്ദന്‍ മാസ്റ്റര്‍ തന്ന ആത്മസാന്നിധ്യം എല്ലാറ്റില്‍ നിന്നും രക്ഷിച്ചു. ഫലം വന്നപ്പോള്‍ സമ്മാനം  പിന്നീട് വളരെ പ്രസസ്തനായ ചെറുകഥ കാരനായ യു.പി ജയരാജനും എനിക്കും കിട്ടി എന്നുള്ളത് ഇപ്പോഴും അദ്ഭുതതോടും സന്തോഷത്തോടും കൂടി ഓര്‍കുന്നു. ഇതെന്റെ ജീവിതത്തിലെ ഒരു മുഹൂര്‍ത്തമായി മാറി.  ഇന്നത്തെ പോലെ യുവ ജനോല്സവങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ലാതിരുന്ന കാലം.സ്കൂളിനെ പ്രതിനിധീകരിച്ചു സമ്മാനം കിട്ടുക വലിയ കാര്യമായിരുന്നു.സ്കൂളില്‍ എനിക്ക് ഭേദപ്പെട്ട പേരായി. 

പിറ്റേ കൊല്ലം എഴാം ക്ലാസ്സില്‍ സ്കൂള്‍ ലീഡര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് അനൌണ്‍സ് ചെയ്തപ്പോള്‍ ഒരു സംശയവുമില്ലാതെ ഞാന്‍ ഒരു സ്ഥാനാര്‍ഥി ആയി മാറി.എഴാം ക്ലാസ് എ യുടെ പ്രതിനിധി ആയിട്ടായിരുന്നു ഞാന്‍ മത്സരിച്ചത്. ബി യുടെ പ്രതിനിധി വേറെ ഉണ്ടായിരുന്നു. തിരെഞ്ഞെടുപ്പു ചിന്ഹം എന്റേത് ഒട്ടകവും എതിര്‍ സ്ഥാനാര്തിയുടെത്  കപ്പലും ആയിരുന്നു. അന്നു പ്രചാരത്തിലുണ്ടായിരുന്ന രണ്ടു തീപ്പെട്ടി കളുടെ വലിയ പെട്ടികളുടെ ചിത്രം പറിച്ചെടുത്തു ചിന്ഹങ്ങലുണ്ടാക്കി .  വോട്ട് enni   നോക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ രണ്ടു വോട്ടിനു തോറ്റിരുന്നു. അങ്ങിനെ ആദ്യത്തെ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് തോറ്റു. ലീഡര്‍ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ തോറ്റ ആള്‍ സ്പീക്കര്‍ ആവുക എന്നതായിരുന്നു സ്കൂളിലെ കീഴ്വഴക്കം. പക്ഷെ  ഞാന്‍ അത് നിരസിച്ചു. ആരൊക്കെ നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടും ഞാന്‍ അതിനു വഴങ്ങിയില്ല. എന്നെ സ്വാധീനിച്ച വികാരം എന്തൊക്കെ ആയിരുന്നു എന്ന് ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മയില്ല. എന്റെ പിന്നിടുള്ള പല വഴിതിരിവുകള്‍ക്കും ഈ സ്ഥാപനം വഹിച്ച പങ്കു ഇന്ന് ഞാന്‍ തിരിച്ചറിയുന്നു. സ്കൂള്‍ വാര്‍ഷികത്തിന് ആ സ്കൂളിലെ ഏറ്റവും നല്ല വിധ്യാര്തിക്കുള്ള  സി വി ബാലന്‍ നായര്‍ സമ്മാനമായി എനിക്ക്  കിട്ടിയത് കെ പി കേശവ മനോന്‍ രചിച്ച 'വിജയത്തിലേക്ക്' എന്ന പുസ്തകമായിരുന്നു. പൂര്‍ണ വിജയത്തിലേക്ക് എത്താന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല, എവിടെയൊക്കെയോ കുരുങ്ങി പ്പോയി എങ്കിലും അപൂര്‍ണമായ ഈ യാത്ര ക്ക് പാഥേയ മൊരുക്കാന്‍ ഈ വഴിയംബലവും എന്നെ ഏറെ സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആരോടാണ് നന്ദി പറയേണ്ടത്? 

.

ഇനി കുതിരക്കച്ചവട കാലം!!

   ഒരു തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കൂടി അടുത്തെത്തി! ഓരോ തിരഞ്ഞെടുപ്പിലും  വോട്ട് ബാങ്ക് എന്നത് ഒരു സ്ഥിരം പദമാണ്‌ . ഒരു പഴയ ഓര്‍മ പങ്കു വെക്കുമ്പോള്‍ ഇതിന്റെ പിന്നിലെ  കള്ളകളികള്‍ ഓര്‍ത്തു ചിരി വരും .

   ഒരു നിയമസഭാ  തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കാലം -  കണ്ണൂരിലെ  ഏല്ലാവര്‍ക്കും 'ഭാസ്കരേട്ട'നായ  പി. ഭാസ്കരന്‍ വിവാദമായ ചില രാഷ്ട്രീയ ചുവടു മാറ്റങ്ങള്‍ക്കു ശേഷം  വീണ്ടും മത്സരിക്കുന്നു. പ്രബലരായ എതിര്‍സ്ഥാനാര്‍ഥികള്‍.  വളരെ വാശിയേറിയ മത്സരം......ഇന്ചിഞ്ചു പോരാട്ടം ..  ഞാന്‍  അന്നു   കണ്ണൂരിലെ ഒരു സര്‍ക്കാര്‍ ഉദ്യോഗസ്ഥനാണ്!

   ഒരുദിവസം കാലത്ത് ഒരു   സ്ഥാനാര്‍ഥി  വന്നുഎന്നോട് പറഞ്ഞു  "..........എന്ന സ്ഥാപനം ഒരു കാര്യം......... ആവശ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.  തടസ്സമില്ലെങ്കില്‍ ചെയ്തു കൊടുക്കണം.  അവിടെയുള്ള  എണ്‍പത്തി ഒന്ന് അന്തേവാസികളുടെ വോട്ടും എനിക്ക് തരും എന്ന് ഉറപ്പുള്ളതാണ്."  ( ഒരു പ്രത്യേക വിഭാഗം  നടത്തി വരുന്ന ഒരു സ്ഥാപനമായിരുന്നു അത് ). പാടില്ലാത്ത   കാര്യമൊന്നും ആയിരുന്നില്ല സ്ഥാനാര്‍ഥി അവശ്യപെട്ടത് .  ചില നടപടി ക്രമങ്ങള്‍ അവര്‍ ചെയ്തു തീര്‍ക്കാനുള്ളത് തല്‍ക്കാലം ഒഴിവാക്കികൂടെ എന്ന് മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളു.  ഒരാള്‍ക്ക് എണ്‍പത്തി ഒന്ന് വോട്ടുകള്‍ കിട്ടുമെങ്കില്‍ ആയ്ക്കോട്ടെ എന്ന വിചാരത്തില്‍   'നോക്കാം' എന്ന് മാത്രം പറഞ്ഞു . ഇതൊക്കെ   സ്ഥാനാര്‍തഥികളുടെ ഈ   തിരിക്കിനിടയിലും  ഇവര്‍  ഇടപെടുവിക്കുന്നല്ലോ   എന്നോര്‍ത്ത് ഞാന്‍ അദ്ഭുതപെട്ടു.

   പിറ്റേ ദിവസം രാത്രി  അടുത്തൊരാള്‍  വീട്ടില്‍ വന്നു. തിരഞ്ഞെടുപ്പ് കാര്യങ്ങള്‍ സംസാരിച്ചു കൊണ്ട് പറഞ്ഞു ".......എന്ന സ്ഥാപനം അറിയുമോ ?  ഞാന്‍ ജയിക്കാന്‍ അവര്‍ നാളെ അവിടെ പ്രാര്‍ത്ഥന നടത്തുന്നുണ്ട് . അവര്‍ക്ക് സ്വന്തമായി എണ്‍പത്തി ഒന്ന് വോട്ടുകള്‍ ഉണ്ട് ........" ബാക്കി എല്ലാം പഴയ പോലത്തെ കാര്യങ്ങള്‍ .........

  

   നേരത്തെ ഇതേ വോട്ടുകള്‍ കാണിച്ചു അവര്‍ വേറൊരു  സ്ഥാനാര്‍ഥിയെ   ഇതേ ആവശ്യത്തിനു അയച്ച കാര്യം ഞാന്‍ പറഞ്ഞില്ല. എന്തിനു ഒരാളുടെ ആത്മവിശ്വാസം ഇല്ലാതാക്കണം! ശരിയാക്കമെന്നു വാക്ക് പറഞ്ഞു വിജയാശംസകള്‍ നേര്‍ന്നു അദ്ദേഹത്തെ യാത്രയാക്കുമ്പോള്‍ എന്റെ ചിന്തകള്‍ ഇനി ഈ എണ്‍പത്തി ഒന്ന് വോട്ടുകള്‍ കൊണ്ട് ഇവര്‍ ആരെയൊക്കെ വിഡ്ഡികള്‍ ആക്കും എന്നതായിരുന്നു!

   ഇപ്പോഴും  അവര്‍ അത് തന്നെ ചെയ്യുന്നണ്ടാവും!  വോട്ട് രഹസ്യമല്ലേ.  അതുകൊണ്ട് എണ്‍പത്തി ഒന്നും എണ്‍പത്തിനായിരത്തി ഒന്നും കാണിച്ചു നമ്മുടെ  വോട്ട് ബാങ്കുകള്‍  എല്ലാവരെയും കുരങ്ങു കളിപ്പിക്കുo.    അതല്ലേ അവരുടെ  ശക്തിയും സാമര്‍ഥയവും  !!!!

ഒന്ന് വേഗമാവട്ടെ , പ്ലീസ്‌!!!!!!

  കേരളത്തില്‍ പുതിയ  മന്ത്രിസഭ നിലവില്‍ വന്നപ്പോള്‍ ഏറെ സന്തോഷിച്ചതു  വനിതാ ശിശു സാമൂഹ്യ  ക്ഷേമ ആരോഗ്യ വകുപ്പുകള്‍ എല്ലാം ഏറ്റവും  പ്രധാന പാര്‍ട്ടി തന്നെ ഏറ്റെടുതപോഴാണ് . അതിലേറെ സന്തോഷം തോന്നിയത് ഒരു വനിത ഈ വകുപ്പുകള്‍ ഒരുമിച്ചു കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നു എന്ന് മനസ്സിലായപ്പോഴാണ്‌. ഒരു നല്ല വനിതാ സംഘാടക, ടീച്ചര്‍ , ജനകീയ നേതാവ് - എല്ലാം പ്രതീക്ഷ നല്‍കുന്നതായിരുന്നു.

  ദീര്‍ഘകാലം  വനിതാ  സംഘടന പ്രവര്‍ത്തക എന്ന നിലയില്‍ കേരളത്തില്‍ മുഴുവന്‍ പലവട്ടം യാത്ര ചെയ്തിട്ടുള്ള ടീച്ചര്‍ തീര്‍ച്ചയായും സ്ത്രീകളുടെ ഏറ്റവും പ്രാധാന്യമര്‍ഹിക്കുന്ന ഒരു വിഷമം മനസ്സിലാക്കാതിരിക്കാന്‍ വഴിയില്ല എന്നും അതുകൊണ്ട് അവര്‍ അതിനു ഒരു പ്രതിവിധി ഉണ്ടാക്കും എന്നും എല്ലാവരും പ്രതീക്ഷിച്ചിരിന്നു!

  സ്ത്രീകള്‍  പുരുഷന്മാരെ പോലെ  പൊതുവഴിയില്‍ തിരിഞ്ഞു നിന്ന് മൂത്രം ഒഴിക്കാന്‍ മടിയുള്ളവരാണ്! അല്ലെങ്കില്‍ അവര്‍ അങ്ങിനെ ചെയ്യാറില്ല എന്നെങ്കിലും    നമുക്ക് അറിവുള്ളതല്ലെ? ജൈവ പരമായ ഈ പ്രാഥമികാവശ്യം സ്വസ്ഥമായി നിറവേറ്റാന്‍ അവര്‍ക്കും മോഹമില്ലേ? ഒരു പക്ഷെ തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ മത്സരിക്കാന്‍  കിട്ടിയ അന്‍പത് ശതമാനo നീക്കിയിരുപ്പിനെക്കാള്‍ കേരളത്തിലെ സ്ത്രീകള്‍ ആഗ്രഹിക്കുക പുറത്തു പോയാല്‍ ഒന്ന് സമാധാനമായി  പ്രാഥമികാവശ്യം നടത്താനുള്ള  സൌകര്യമായിരിക്കും .   ഇത് പരിഹരിക്കാന്‍ മുന്‍കൈ എടുക്കേണ്ടത് സാമൂഹ്യ ക്ഷേമ വകുപ്പോ ആരോഗ്യ വകുപ്പോ അല്ല വേറെ ഏതെങ്കിലും വകുപ്പോ ആയാലും അതുടനെ പരിഹരിക്കപ്പെടും  എന്ന് കരുതിയവര്‍ ഏറെയാണ്‌. കാരണം അത്രയ്ക്കാണ് ഈ പാവങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കുന്നത്.  അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞ ഒരാള്‍ - ഒരു വനിതാ നേതാവ് - സാധാരണക്കാരില്‍ നിന്നും ഉയര്‍ന്നു വന്ന ഒരു നേതാവ് - വനിതാ ശിശു ക്ഷേമ വിഷയങ്ങള്‍  കൈകാര്യം ചെയ്യുമ്പോള്‍ ആദ്യ പരിഗണന ഇത്തരം പ്രാഥമിക ആവശ്യതതിനല്ലേ കൊടുക്കുക? അല്ലെങ്കില്‍ കൊടുക്കേണ്ടത്?.....

  പക്ഷെ എന്തെന്നറിയില്ല -   കാസര്‍കോട് മുതല്‍ തിരുവനന്തപുരം വരെ പൊതു സ്ഥലങ്ങളില്‍  സ്ത്രീകള്‍ക്ക് ഉപയോഗിക്കാന്‍ പറ്റിയ  ഒരു നല്ല മൂത്രപ്പുരയെങ്കിലും ഉണ്ടാക്കിക്കാന്‍  ഇതുവരെ നമുക്ക്   കഴിഞ്ഞിട്ടില്ല  എന്നത് വലിയ കഷ്ടമായിപ്പോയി.    കേരളത്തിനകത്ത്‌ യാത്ര ചെയ്യേണ്ടി വരുന്ന ഒരു സാധാരണ സ്ത്രീയുടെ ജന്മ സിദ്ധമായ ഈ യാതന  താങ്കള്‍ എങ്കിലും പരിഗണിക്കാതെ  പോയത് കഷ്ടമായിപോയി? വീട് വിട്ടാല്‍ പിന്നെ വീടെത്തുന്നതുവരെ അവരാരും ഈ പ്രാഥമികാവശ്യം നിര്‍വഹിക്കെണ്ടാന്നാണോ?  അതിനു ഒരു രാഷ്ട്രീയവുമില്ലല്ലോ . അല്ല ഇതൊന്നും സര്‍കാരിന്റെ വിഷയങ്ങള്‍ അല്ലെന്നുണ്ടോ?

  ജനങ്ങള്‍ ഏല്‍പിച്ച ഈ ദൌത്യം കഴിഞ്ഞാല്‍ വീണ്ടുംകേരളത്തില്‍ യാത്ര ചെയ്യേണ്ടതല്ലേ ?

അപ്പോള്‍  എവിടെ പ്രാഥമികാവശ്യം നിറവേറ്റും?

  വൈകിയിട്ടില്ല ! ഇനി വിചാരിച്ചാലും കുറച്ചൊക്കെ പറ്റും ! കേരളത്തിലെ പെണ്ണുങ്ങള്‍ നിങ്ങളില്‍ നിന്നും അത് പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു!!

    നിങ്ങള്‍ ചെയ്തില്ലെങ്കില്‍ പിന്നെ ആരില്‍ നിന്നാണ് കേരളീയര്‍ ഇത് പ്രതീക്ഷിക്കേണ്ടത്? താങ്കള്‍ ഞങ്ങളുടെ പ്രതീക്ഷ ആയിരുന്നു. ഇപ്പോഴും കൈവിടാത്ത പ്രതീക്ഷ.!!!

Juvenile Justice Act - Is it on the right way?

Juvenile Justice Act 2000 is a central Act enacted for the care, protection. development and rehabilitation of children in need of care and protection and juveniles in conflict with law.

The Act seeks to achieve a uniform legal frame work for Juvenile Justice in the country as a whole so as to ensure that no child in any circumstances is lodged in jail or police lock-up. Juvenile Justice Act provides provisions for proper rehabilitation of children in need of care and protection.

The Act refers to two categories of children -- ‘children in conflict with the law’, and ‘children in need of care and protection’.

The Act also has established two bodies - the Child Welfare Committee (CWC) to specifically address the needs of ‘children in need of care and protection’ and the Juvenile Justice Board (JJB)  to look into the matters concerning ‘children in conflict with the law’.

In the case of ‘children in conflict with the law’, the Act mandates that after being apprehended the child must be brought before the Juvenile Justice Board (JJB) within 24 hours. A child who is in need of care and protection should be produced before the CWC. In many occasions the functions of these two bodies are inter related or supplementary . Mahatma Gandhi once said that, “if every saint has a past then every criminal has a future”. To deal with the child in conflict with law is a very delicate subject. In the case of a child offender, or as we call the child in conflict with law, special care should be given to his future for it is yet in a budding state and is not beyond repair. He should not be exposed to the brutality of common trial procedure. It will shatter his fragile physiological framework . Here the joint effort of these two bodies will do a lot.

A large majority of the children in need of care and protection are from typically poor families; they have had few opportunities to attend regular school. They have already experienced a great deal in their lives within the very short span. Many have faced abuse and exploitation; some have been severely neglected by their parents causing them to leave their families and resort to crime. Many come from broken families. When these children are brought before the CWC or to the observation home they are in immediate need of care and guidance.

Despite the Act, many of the observation homes have not been provided with necessary amenities and they have not achieved the objectives for which they have been set up. They still lack adequate facilities for children in conflict with the law. The children live in a dormitory that they rarely move out of. This is where they eat, sleep, and occasionally play games. A bell rings and they are served food. After this they are left to entertain themselves within the confines of the hall, with a caretaker watching over them all the time. They are not provided with adequate facilities. They have to wash their cloths by themselves. If a washing machine is provided in all Observation homes, this problem can be solved. This type of very silly issues are not attended to by the authorities.

Proper vocational training can be imparted to the children. For this also a proper schedule must be prepared. The efforts to provide better educational opportunities at the observation homes have largely been unsuccessful.

There must also be a change in the mindset. Children who have committed offence should not be left to live with the guilt all their lives. They must be shown some direction as they are unable to cope with life outside once they are released.

The primary task of providing vocational education and training to children is to increase their chances of employment when they are released, and thereby reduce recidivism. However, there has been no sustained commitment to this issue by the government or civil society.

Though this is a Central legislation, it is the duty of the concerned State Governments to constitute the JJB, CWC and Juvenile Police units etc. for the proper implementation of the Act. In many cases it has not been made so far. In kerala however the J J B and C W C has been constituted by the end of April 2009 in all Districts. Th Juvenile Police has not yet been constituted so far as provided in the ACT. The Case in each state differs.

Another area of serious neglect is the shockingly slow justice system. Many of the JJBs show much reluctance in the speedy disposal of the cases. There is no proper review mechanism on the rate of disposal of cases. In some cases the Judicial officers who are chairman of the JJB have not changed the mindset to sit with two social workers and share the status in trying the cases. There are also delays due to witnesses not turning up in court and delays in cross-examination.

Very often members of the Juvenile Justice Board are not well-versed in the Act itself. They are not properly trained. Some training programs are conducted to satisfy the statistics of the Department. They never engage qualified competent persons to train this very responsible officers. There is no induction training for them. This also creates a lot of problem. According to the Act the decision of the majority of the members will prevail. If the members are not properly there every chances of taking wrong decisions. The Metropolitan Magistrate who is the chairman of the Board has only the power to preside and to sign in the orders. He cannot supersede the decisions of the majority. So a well trained, qualified,and judicious Board should exercise the powers with a clear vision.

The CWC members are also not given the proper training that they require. The position they hold is equated to that of 'bench of magistrates'. But the magisterial or administrative training is not given this body to work with cohesion and to uphold the interests of the children. I had the occasions to hear the hue and cry of some of the members in meetings, to increase the monetary benefits and allowances for them rather than of the protection of child rights. This position is treated as a vocation and not as a service by many of them.The CWC should be made as a voluntary body with commitment and they should be thoroughly trained to enforce the provisions of the Act.

As far as the Adoption centers are concerned, they are also not free from corrupt practices. The motive of many of the centers are making money in the disguise of saving the children. Just a business and pretend that they are saviours.There are a few centers who are service oriented and really work for the benefit of the children.The general revenue is is being taken away by these corruption centers by way of aids etc.There is no provisions in the Act to check this.

Now this is the right time to put a question to ourselves that whether the act and the bodies constituted under the act really address the issues of the needy children? Whether the bodies are properly empowered and equipped? Whether our mindset is child friendly?

The best interest of the child - that should be the primary goal. Every child should be brought up happily and correctly. Whether we have achieved this? Or are we towards this path?

വിദ്യാരംഭം കരിഷ്യാമി സിദ്ധിര്‍ ഭവതുമേ സദാ

Kizhakkumbhagom School

 എന്റെ ആദ്യ വിദ്യാലയം. ഒരു നാടന്‍ സ്കൂള്‍ ആയിരുന്നു അന്നത്. ഇന്നും മാറ്റങ്ങള്‍ ഒന്നും വന്നിട്ടില്ല. ഇപ്പോള്‍ സ്കൂളിന്റെ സ്ഥല വിസ്ത്രിതി കുറെ കൂടി  കുറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. ആയിരത്തി തൊള്ളായിരത്തി അന്‍പത്തി അന്ചിലാന്നു ഞാന്‍ ഈ വിദ്യാലയത്തില്‍ എത്തുന്നത്‌. ചന്തുകുട്ടി  മാസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്നു ഹെഡ് മാസ്റ്റര്‍ . മനജേരും ഒന്നാം ക്ലാസ്സിലെ അധ്യാപകനും അദ്ദേഹം തന്നെ. പിണറായി പോസ്റ്റ്‌ മാസ്റെരായിരുന്നതും അദ്ദേഹം തന്നെ ആയിരുന്നു. ആ പ്രദേശത്തെ ഒരു പ്രധാനി.  ഏഴു മാസം  പ്രായം കൂട്ടിയാണ്  ഈ സ്കൂളില്‍ എന്നെ  ചേര്‍ത്തത്. അച്ഛന്റെ ബനദ്ധുവായ ഗോവിന്ദന്‍ മാസ്റ്ററുടെ വെണ്ടുട്ടായി സ്കൂളില്‍ ചെര്‍തെക്കുമോ എന്ന ഭയം കൊണ്ട് ഒരു ദിവസം ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്റര്‍ പിടിച്ചു കൊണ്ട് വന്നു ചേര്‍ത്തതാണ്.  സ്നേഹം കൊണ്ടുള്ള ഒരുതരം അധികാരം ഉപയോഗിച്ച്! 

സ്കൂള്‍ അതി വിശാലമായ ഒരു പറമ്പിന്റെ  നടുവില്‍ . നിറയെ കുട്ടികള്‍ .കുട്ടികള്‍ക്ക് കളിയ്ക്കാന്‍ ആവശ്യത്തിലേറെ സ്ഥലം ഉണ്ടായിരുന്നു. ചില ക്ലാസ്സില്‍ രണ്ടു ഡിവിഷന്‍. അധ്യപകെരെല്ലാം നാട്ടില്‍ അറിയപ്പെടുന്നവര്‍ .

ഒന്നാം ക്ലാസ്സ്‌ വെറും നിലത്താണ്. കുട്ടികള്‍ ഒരു പലകയില്‍ ചമ്രം പടിഞ്ഞ്‌ ഇരിക്കും. ചന്തുകുട്ടി മാസ്ടരുടെ വലിയ ശബ്ദം നാടാകെ കേള്‍ക്കും. സ്ലൈടും പെന്‍സിലും ഒന്നും ഇല്ല. നിലത്തു പൂഴി വിരിച്ചിട്ടുണ്ട് . വിരല്‍ കൊണ്ട് പൂഴിയില്‍ അക്ഷരമാലകള്‍ വിരിയിക്കണം. പഠിപ്പിച്ചത് തെറ്റിച്ചാല്‍ ഒരുനുള്ളു പൂഴി തുടയില്‍ ഇട്ടു ഒരു തിരുമ്മല്‍ . ഒരു പരാതിയും ഇതിനെതിരെ ഒരു കുട്ടിയോ രക്ഷിതാവോ പറഞ്ഞതായി അറിയില്ല.

ഞാന്‍ ഓലയില്‍ നാരായം കൊണ്ട് എഴുതി പഠിച്ചത് ഇവിടെ വെച്ചാണ്. അതും ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്ററുടെ വിദ്യ. എന്റെ ക്ലാസ്സില്‍ ഞാന്‍ മാത്രമേ ഈ വിദ്യ പഠിച്ചുള്ളൂ. ഇതിനു എഴുത്തോല  എന്ന ഒരു തരം ഓല വീട്ടില്‍ നിന്നും കൊണ്ട് വരണം. അതില്‍ നാരായം കൊണ്ട് ഹരിശ്രീ ഗണപതയേ നമ: എന്ന് തുടങ്ങി എഴുതി  പഠിക്കണം. എന്ത് കൊണ്ടോ വേറെ ആരും ഓല കൊണ്ട് വന്നില്ല. ആരെയും  നിര്‍ബന്ധിച്ചതുമില്ല. അങ്ങിനെ ഈ പരിപാടി  ഞാന്‍ ഒറ്റയ്ക്ക് നിര്‍വഹിച്ചു പോന്നു. നിലത്തെഴുത്ത്  എല്ലാവരും ഒരുമിച്ചും. ഒരു സ്കൂള്‍ അധ്യാപകന്‍ എന്ന നിലക്ക് മാതൃക ആയിരുന്നു ചന്തു കുട്ടി മാസ്റ്റര്‍.നാട്ടില്‍ ഏതു കാര്യത്തിലും മുന്‍പില്‍  ഉണ്ടാകും.( എന്റെ മൂത്ത  സഹോദരി  ജാനകിയെച്ചിയുടെ കല്യാണം നടത്തിയതിനു പിന്നില്‍ അദ്ദേഹം സജീവമായിരുന്നത് ഇന്നും എനിക്ക് ഓര്‍മയുണ്ട്. എല്ലാ വീടുമായും ഇതുപോലൊരു ബന്ധം അദ്ദേഹം വെച്ചിരുന്നു . അത്ബുധമായി  കണ്ട ഒരു കാര്യം ഇപ്പോഴത്തെ ഹെട്മാസ്റെര്‍ എല്ലാ ദിവസവും കുട്ടികളെ സ്വന്തമായി ഓട്ടോറിക്ഷ ഓടിച്ചു സ്കൂളില്‍ കൊണ്ട് വരുന്നു എന്നതാണ്. അതും ഒരു ജനകീയ ബന്ധം തന്നെ. നല്ല ഒരു മനുഷ്യന്‍ ഇപ്പോഴും അവിടെ തുടരുന്നത് സ്കൂളിന്റെ ഭാഗ്യമാവാം). 

സ്കൂളില്‍ വാര്‍ഷിക പരിശോധനക്കായി ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ വരും.അപ്പോള്‍ ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്റര്‍ നാട്ടിലെ  ബീഡി കമ്പനികളിലെല്ലാം  പോയി കുറെ കുട്ടികളെ കൊണ്ട് വരും.സ്കൂള്‍ ആകെ മോടി പിടിപ്പിച്ചിരിക്കും.വലിയ ഒരു കസേല കൊണ്ടുവന്നു പ്രത്യേകമായി വെക്കും. ഒരു ഉത്സവം പോലെ.! പട്ടയിട്ട ശിപായി യുടെ കൂടെ ഇന്‍സ്പെക്ടറുടെ വരവ് ഇപ്പോഴും അതേപോലെ ഓര്‍മയുണ്ട്. ഗോവിന്ദന്‍ നായര്‍ എന്ന്  പേരുള്ള  ഇന്‍സ്പെക്ടറുടെ ഗമ യോടെയുള്ള വരവ് ! എല്ലാ ക്ലാസ്സിലും വന്നു പലതും ചോദിക്കും. എല്ലാവരും പേടിച്ചു നില്‍ക്കും. ഉച്ചയാവുമ്പോള്‍ സ്കൂളിന്റെ അടുത്ത വീട്ടിലെ  താലെടതതി തലയില്‍ വലിയ കുട്ടയിലാക്കി ഭക്ഷണം കൊണ്ടുവരും.ഹെഡ്മാസ്റ്ററുടെ വീട്ടില്‍ നിന്നും ചുമട് ആയി വരുന്നതാണ്.  അതിന്റെ ഒരു  കൊതിപ്പിക്കുന്ന മണം സ്കൂളാകെ  പരക്കും . ഉച്ചയോടെ പിന്നെ സ്കൂളിനു അവധി ആണ് . കുട്ടികള്‍ എല്ലാവരും പോകും. ഇന്‍സ്പെക്ടര്‍ ഗമയോടെ ഇരുന്നു ഭക്ഷണം കഴിക്കും. ചുവന്ന പട്ടയിട്ട ശിപായി മാറി നിന്ന് അതെ സമയം തന്നെ കഴിക്കും. ബാക്കി മാസ്റെര്മാരെല്ലാം പരികര്‍മികളായി നോക്കി നില്‍ക്കും.പരിശോധനയുടെ ഫലമൊന്നും അറയില്ല. ഒരു അത്ഭുതത്തോടെ ഞങ്ങേളെല്ലാം ഈ മഹാസംഭവം കാണുമായിരുന്നു. ഒരുപക്ഷെ അന്നു നാട്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ ഒരു സംഭവമായിരുന്നു സ്കൂള്‍ പരിശോധന. എല്ലാ കുട്ടികളും നല്ല കുപ്പായം ഇട്ടു കുളിച്ചു വരുന്ന ഒരു ദിവസം!

രണ്ടാം ക്ലാസ്സില്‍ കുഞ്ഞിരാമന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്നു.അദ്ദേഹത്തിന്റെ മകന്‍ ദിവാകരന്‍ എന്റെ കൂടെ ഇതേ ക്ലാസ്സില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഇയാള്‍ പിന്നീട് വൈദ്യുതി വകുപ്പില്‍ ടെപുടി ചീഫ് എഞ്ചിനീയര്‍ ആയി റിട്ടയര്‍ ചെയ്തു ഇപ്പോള്‍ ഗള്‍ഫ്ല്‍ ആന്നുള്ളത്. ഞങ്ങള്‍  സ്ലൈട്ടും പെന്‍സിലും ഉപയോഗിച്ച്  തുടങ്ങിയത് രണ്ടാം ക്ലാസ്സിലാണ് .

മൂനാം ക്ലാസ്സില്‍ അച്യുതന്‍ മാസ്റ്റര്‍ ആയിരുന്നു.മുടി മുഴുവന്‍ വെളുത്തു വെള്ള മാത്രം ധരിച്ചു വന്നിരുന്ന അദ്ദേഹം ഒരു കര്‍ശനസ്വഭാവക്കാരന്‍ ആയിരുന്നു. ഈ കൊല്ലമാണ്‌ എന്റെ അനുജന്‍ ഗോവിന്ദന്‍ കുട്ടി  ഇതേ  സ്കൂളില്‍ ചേരുന്നത്. മൂന്നാം  ക്ലാസ്സില്‍ എത്തിയപ്പോള്‍  നോട്ട് ബുക്കും കടലാസ്സു പെന്‍സിലും ഉപയോഗിച്ച് തുടങ്ങി.

നാലാം ക്ലാസ്സില്‍ വി . രാമുണ്ണി മാസ്റ്റര്‍. സൌമ്യന്‍. നാട്ടിലെ ഏക വായനശാലയുടെ നടത്തിപ്പുകാരന്‍ അദ്ദേഹമായിരുന്നു . വായിക്കും,വായിപ്പിക്കും. ബിമല്‍ മിത്ര യുടെ വിലക്ക് വാങ്ങാം എന്ന നോവല്‍ ജനയുഗം വാരികയില്‍ പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോള്‍ അദ്ദേഹമാന്നു വായിക്കാന്‍ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. എല്ലാ ദിവസവും കുട്ടികളെ കൊണ്ട് ഡയറി എഴുതിപ്പിക്കും.

അഞ്ചാം ക്ലാസ്സില്‍ കണ്ണന്‍ മാസ്റ്റര്‍. ശാന്തന്‍ , കുലീനന്‍, പണ്ഡിതന്‍ എല്ലാം എല്ലാം. ഹെട്മാസ്റെരുടെ  മൂത്ത സഹോദരന്‍. എന്നാലും ഹെട്മാസ്റെര്‍ വരുമ്പോള്‍ എഴുനേറ്റു നില്കുന്നത് ഞങ്ങള്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. ഓരോ പദവിയെയും അന്ഗീകരിക്കാന്‍ പഠിപ്പിച്ച ദീര്‍ഘദര്‍ശി . ഈ ക്ലാസ്സില്‍ ആണ് ആദ്യമായി ഇംഗ്ലീഷ് അക്ഷരമാല എഴുതാന്‍ തുടങ്ങിയത്. അഞ്ചില്‍ മറ്റൊരു ക്ലാസ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് ബാലന്‍ മാസ്റ്റര്‍ . കണ്ടാല്‍ സുന്ദരന്‍ ,  എരുവട്ടി അധികാരിയുടെ മകന്‍ .

ഇതെല്ലാം മാസ്ടെര്‍ മാരുടെ കാര്യം.

എന്റെ സഹപാഠികള്‍.  പെണ്‍കുട്ടികളെ ആരെയും ഇപ്പോള്‍ ഓര്മിക്കുന്നില്ല; എന്റെ ബന്ധുക്കളായിരുന്ന ചിലരെ ഒഴിച്ച്.ബാക്കി  പലരും പല പണിക്കും നേരത്തെ പോയി. ചിലര്‍  കല്യാണം കഴിച്ചു.  അന്നു പെണ്‍കുട്ടികളോട് സംസാരിക്കാന്‍ എന്തോ വിലക്ക് ഉണ്ടായിരുന്നതായി ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍ക്കുന്നു. ആരും പരസ്പരം സംസാരിച്ചതായി ഓര്‍ക്കുന്നേയില്ല.

ആന്ങ്കുട്ടികളില്‍ പലരെയും കാണാറുണ്ട്.  രാമുണ്ണി, മുകുന്ദന്‍, ശ്രീധരന്‍, ബാലൂട്ടി എന്ന ബാലകൃഷ്ണന്‍ , ദിവാകരന്‍  അങ്ങിനെ പലരെയും. ഓരോരുത്തരും ഓരോ തുരുത്തില്‍! ഓരോ തരത്തില്‍ !! എല്ലാവരും ഇപ്പോള്‍ കാണുമ്പൊള്‍ വളരെ സ്നേഹം കാണിക്കുന്നു. 

ഈ സ്കൂളിന്റെ ഓര്‍മകളില്‍ ഏറ്റവും ഒര്മിക്കപെടുന്നത് ഓരോ കൊല്ലത്തെയും നവരാത്രി ആഘോഷമാന്നു. മഹാനവമിയുടെ തലേ ദിവസം തന്നെ പൂജക്കായി  പുസ്തകം ഏല്പിക്കും. പിന്നെ വിജയദശമി വരെ പഠിക്കാന്‍ പാടില്ല എന്നൊരു വിശ്വാസം ഉണ്ട്.അത്  സന്തോഷത്തിനു വക തരുന്നതാണ് .  രണ്ടു ദിവസത്തെ ആരും വഴക്ക് പറയാത്ത  കളിക്കാലം! പൂജ ചെയ്തിരുന്നത് ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്റര്‍ തന്നെ ആയിരുന്നു. അലങ്കരിച്ച പൂജ മണ്ഡപം.പലതരം പൂജ ദ്രവ്യങ്ങള്‍. . ചന്ദന തിരിയും മെഴുകു തിരിയും എരിയുന്ന മണം. ഒരുതരം ഉത്സവം. വിജയദശമി ദിവസം പൂജക്ക്‌ വെച്ച പുസ്തകം തിരിചെല്‍പ്പിക്കും.  അപ്പോള്‍ ഗുരു ദക്ഷിണ കൊടുക്കുന്ന ഒരു പതിവുണ്ട്. ഓരോരുത്തരും വീട്ടില്‍ നിന്ന് ഏല്പിക്കുന്ന ദക്ഷിണ നല്‍കി ഗ്രന്ഥം വാങ്ങും. എന്നാല്‍ ചില വിദ്വാന്മാര്‍ വീട്ടില്‍ നിന്ന് കൊടുത്തത് പാതി എടുത്തു ബാക്കി മാത്രം സ്കൂളില്‍ കൊടുക്കും. ഇത് പിന്നീട് പിടിക്കപെടുകയും ചെയ്യും. കാരണം സംശയം തോന്നുന്ന കേസ്കള്‍ ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്റര്‍ വീട്ടില്‍ തന്നെ പോയി അന്വേഷിക്കും. എന്നാലും ഇതില്‍ പറ്റിക്കുന്നത് ഒരു രസമായി കണ്ട രാജു വിനെ പോലുള്ളവര്‍ ഓരോ നവരാത്രി കാലത്തും എന്റെ ഓര്‍മയില്‍ തെളിയുന്ന ചിത്രങ്ങള്‍ !

ഇപ്പോള്‍ നവരാത്രി ദിവസം പല യോഗങ്ങളിലും ക്ഷണിക്കപെടുംപോഴും വിദ്യാരംഭം നടത്തുമ്പോഴും ഞാന്‍ എന്നെ ആദ്യാക്ഷരം പഠിപ്പിച്ച  കിഴക്കുംഭാഗം സ്കൂള്‍ മനസ്സില്‍ ഓര്‍ക്കാതെ തുടങ്ങാറില്ല. അതെ ചന്തുകുട്ടി മാസ്റ്റര്‍ എന്റെ കൈ പിടിച്ചു ഓലയില്‍ എഴുതിപ്പിച്ചതും  എന്റെ മൂര്‍ധാവില്‍ കൈ വെച്ചുകൊണ്ട് ഉച്ചത്തില്‍ ചൊല്ലിതന്നതും! -  "വിദ്യാരംഭം കരിഷ്യാമി  സിദ്ധിര്‍  ഭവതുമേ സദാ " - എന്റെ കൈയില്‍, എന്റെ ഓലയില്‍, എന്റെ മനസ്സില്‍ എന്റെ പന്ചെന്ത്രിയങ്ങളില്‍ ആദ്യാക്ഷരം കുറിച്ച ഗുരുവിനെയും ഈ സരസ്വതീ ക്ഷേത്രത്തെയും !! 

"വിദ്യാരംഭം കരിഷ്യാമി സിദ്ധിര്‍ ഭവതുമേ സദാ "!!!..................

The Right to Information Act, 2005.

‘No man is good enough to govern another man without that other’s consent.’ Abraham Lincoln.

 

The Right to Information Act, 2005 is a part of fundamental rights under Article 19(1) of the Constitution, which says that every citizen has freedom of speech and expression. The people cannot express themselves unless they know what’s happening in the systems that govern them. We were governed by a very old law namely ‘Official Secrets Act’ which says that everything with the government should be confidential. This Act existed in India till the passing of the RTI Act in year 2005. “Democracy requires an informed citizenry and transparency of information which are vital to its functioning and also to contain corruption and to hold Governments and their instrumentalities accountable to the governed” says the preamble of the Act.

But it is quite unfortunate that the Government authorities are still hesitant to part with the information under their control. The officials as well as the political administrators see this progressive legislation as a spot in their eye and they are slowly trying to bring out amendments weaken the legislation. As stated in the preamble, the Act envisages a transparent governance. The Act covers not only the Executive, but the judiciary and the legislature also. It extends to all central, state and local government systems including those bodies owned, controlled or substantially financed by government and also those Non-government organizations substantially financed, directly or indirectly by funds provided by government. Information relating to any private body that can be accessed by a public authority also comes under the ambit of RTI Act, 2005. So the entire system is against the Act. The appeal case against the orders that the Act applies to Supreme Court is a matter of discussion.

Section 4(2) of the Act says that “it shall be the constant endeavor of every public authority to provide as much information suo motu to the public at regular intervals through various means of communication, including internet, so that the public shall have minimum resort to the use of this Act to obtain information“. The aim is the change of mindset from maintenance of Official Information in Secret to Maximum Voluntary disclosure of information. The public authority means all the above institutions.

The RTI Act defines “Information” as any material in any form, including records, documents, memos, e-mails, opinions, advices, press releases, circulars, orders, logbooks, contracts, reports, papers, samples, models, and data material held in any electronic form. “Right to Information” also covers Inspection of work, documents, records; taking notes, extracts, or certified copies of documents or records; and taking certified samples of material. It implies that any citizen can exercise his right to even insist that a particular civil work be performed in his presence.

Every Public Authority shall designate as many Public Information Officers (PIO) in all the administrative units or Offices under it as may be necessary to provide information to persons requesting information”. PIO is also required to help any person making the request orally to reduce the same in writing. The Act further stipulates that “every public authority shall designate an Officer at each sub-divisional or other sub-district level as Assistant Public Information Officer (APIO) to receive the applications for information or appeals under this RTI Act for forwarding the same forthwith( within five days) to the respective PIO or 1st Appellate Authority or Information Commission. The Burden of proving that PIO/APIO has acted reasonably and diligently in discharge of his functions or obligations under RTI Act will be on the respective PIO/APIOPIO may seek assistance of any other Officer as he or she considers it necessary for the proper discharge of his or her duties. Section 5(5) of RTI Act says that such Officer will be deemed as PIO for the purposes of providing the information requested. The Burden including liability for Penalty on defiance of information will stand transferred to the Deemed PIO. This particular clause indicates the joint responsibility to be kept by each Public Authority.

The Request for information has to be submitted to PIO or APIO in writing or through electronic means in English, Hindi or local language of the area with a Fee of Rs. 10/-. (There is no fee for persons Below Poverty Line). PIO can demand additional sum of Rs. 2 for each page created or copied for giving it as information to the requester or Rs. 50/- per diskette/floppy if the same is given in electronic form. Incase if Inspection of work is requested no fee is chargeable for the first hour, but Rs. 5/- each for every subsequent hours. This fee is also exempted for the persons of BPL group. Section 6(2) of RTI Act makes it clear that a person requesting information shall not be required to give any reason for requesting the information or any other personal details.

The Act mandates that the PIO shall provide the requested information as expeditiously as possible, but in no way later than 30 days. However the public authorities can take 5 days more to part with the information sought, if such request is made through APIO. But in any case where the requested information involves the question of “life or liberty”, such information should be given within 48 hours. Where the information relates to a “third party” as defined under the Act, the maximum time is forty days. However the act again says that non furnishing within the above stipulated period shall be deemed as refusal.

Though the Right to Information Act aims at complete transparency in the governmental system, it is also equally important that the strategic information pertaining to the State and any personal information devoid of larger public interest be exempted from disclosure. Accordingly Section 8 (1) of the RTI Act bars the disclosure of the following information.

a)      Information, disclosure of which would prejudicially affect the sovereignty and integrity of India, the security, strategic, scientific or economic interests of the State, relation with foreign State or lead to incitement of an offense;

b)      Information which has been expressly forbidden to be published by any court of law or tribunal or the disclosure of which may constitute contempt of court;

c)       Information, the disclosure of which would cause a breach of privilege of Parliament or the State Legislature;

d)      Information including commercial confidence, trade secrets or intellectual property, the disclosure of which would harm the competitive position of a third party, (unless larger public interest warrants the disclosure of such information);

e)      Information available to a person in his fiduciary relationship, (unless the larger public interest warrants the disclosure of such information);

f)        Information received in confidence from foreign Government;

g)      Information, the disclosure of which would endanger the life or physical safety of any person or identify the source of information or assistance given in confidence for law enforcement or security purposes;

h)      Information which would impede the process of investigation or apprehension or prosecution of offenders;

i)        Cabinet papers including records of deliberations of the Council of Ministers, Secretaries and other officers. (However, after the decision is taken and the matter is complete or over, the decision, the reasons thereof and the material leading to the decision shall be made public);

j) Information which relates to personal information the disclosure of which has no relationship to any public activity or interest, or which would cause unwarranted invasion of the privacy of the individual unless larger public interest demands its disclosure

Further, Section 9 of the Act insists that any information that infringes the copyright of any person other than the State should not be disclosed.

The third party should be heard before any information pertaining him is given. He has a right to appeal against the decisions of the PIO.

This Act is very brief that it contains only thirty plus sections and two schedules. But this can be termed as the most powerful and self contained Act that the Independent India has brought out.

Even though five years have elapsed after passing the Act, we are facing a lot of challenges in the implementation. Few are narrated below for discussion and for our vigilance.

1. The real information stake holders-the deprived masses are not educated and they are more concerned in their basic fight for survival than how the benefits of RTI Act can be made to reach them.

2. Appointment of information commissioners-persons with impeccable integrity should be appointed. It is difficult for a bureaucrat who has guarded information till now to cope up with the new requirement overnight.If the appointment of the commissioner is not made properly the very spirit of the act will be defeated. In Kerala the Government appointed an active office bearer of a Ruling political party as the State Information Commission.

3. Attitude of authorities and personnel in public life has not changed.

4. The citizens are not well trained to use this powerful weapon in the proper way. No serious efforts are being taken by the governments to educate the citizens. Now there are so many unnecessary and silly applications made by ill educated. By projecting these applications, the government the legislature,judiciary and the executive are making attempts to make amendments in the Act.

It is the duty of all the responsible citizens to be vigilant against such attempts.

PINARAYI

My journey started from Pinarayi - a small village of Kannur district in Kerala state. When I started my journey the village was economically poor. But the people were very much politically committed and were very cooperative.( History_ The formation of communist party in kerala was taken place in Pinarayi.).  During my early childhood days the following persons were the most well known personalities in the area for various reasons.

• N E Balaram (Communist leader, Writer, critic and journalist-Later he became the Minister in Kerala Govt.)
• Pandyala Gopalan Master
• T V Achuthan Nair.
• T V Govindan Master.
• N Govindan Vaidyar (popularly  known as Compounder-The place 'compounder shop' is after his name.)
• Cherayi Anandan
• Nehru Shankaran Master
• Munshi Shakaran Master. 
• Kootterichi Govindan Master. 

There were two very senior retired officers. They were called one as "Collector" (He was a Rtd.Deputy Collector of that time) and the other as "Thukdi" (he was a retired R D O of that time. There was a bus stop in between Pinarayi and Mambarm as "Thukdi gate" after his name.) Their names were Kelu Nair and 'Rao Bahadoor' Kunhiraman Nair respectively.

There was an School Inspector from this place namely Govindan Nair, but he was later settled in Kadiroor. My father was a retired M S P Officer. There were only two popular persons from MSP in the area. One was my father, P C Kannan Nair and the other was one Kunhiraman who conducted a shop at olayambalam as MSP shop.

The economy of this village was depending upon agriculture, beedi making and handloom weaving. Manglore Ganesh Beedi Company was the major player in Beedi industry. Sadhoo Beedi and Wadhyar Beedi was also there. Later due to the implementation of Beedi and Cigar Act, by the Govt. the Mangalore Ganesh Beedi closed down their units overnight and the workers were left jobless. The formation of Kerala Dinesh Beedi under the sponsorship of the Government of Kerala are all the part of the history of Kerala economy. Toddy tapping for making jaggery and fishing was also the vocation of few. The fish found in this area was famous during that time.

Kizhakkumbhagam L P School was my starting point. Chadukutty Master was my first coach. The other coaches in the school were V Ramunni Master, V Kunhiraman master, N Achuthan Master, Kannan Master (elder brother of Chandu kutty master) and Balan Master. The coaches were very sincere efficient and effective. The school had the privilege of campus recruitment at that period. The students were taken by the beedi manufacturers and handloom weavers for job. Boys for beedi and girls for handloom. There was no social stigma for this during that period. Everybody promoted this also. Among the students in my class only two including me went for high school and college studies. This figure will give a picture of the the economic and social structure of the area on those days.

There were a lot of small "KAVU" in this area and Theyyam were performed in all the Kavus. In my child hood days I remember that there will be at least one fight between two rival groups in all Kavus on the day of Theyyam. Some people were keeping ready to fight on those days. But there were no political fight on those days. These fight were based upon some personal issues. Kannachankandi, Mutteryveedu, and Kaitheryputhiyedath were the important Kavus in the area.

Next phase of my journey was through the R C Amala Basic U P School, Pinarayi. Sri. T V Narayanan Master, (Popularly known as Nanu Master, Brother of T V Achuthan Nair) V Madhavi Teacher (Wife of Nehru Shankaran Master), T V Govindan Nair, T Raman Master, N Balan Master, Mukundan Master, T Mukundan (Drawing ) Andy Master were my coaches there. Phalgunan Master (Ball bat star), Raghavan Master, Janaki teacher, and Narayanan Master were in lower primary section . We had a craft teacher - Krishnam Master - Handloom weaving was the only craft work taught there.  In this School I had  very good experiences in my journey. I made my first speech during this period. I represented the school and participated in an elocution competition. I have shared the prize with U P Jayarajan the famous writer.
The training got from this great institution is ever remembering in my life!

I enjoyed a lot of love and affection from this small village.!! 

I OWE a lot to the starting point!!!

മുഖക്കുറിപ്പ്!

ഇത് എന്റെ ആദ്യത്തെ കുറിപ്പ്! അപൂര്‍ണമായ യാത്രകള്‍ !! എല്ലാ യാത്രകളും അങ്ങിനെയാണ്. പൂര്തിയവുന്നതിനും മുന്‍പ് പൊടുന്നനെ ഒരു മടക്കം. അതില്‍ ചിലപ്പോള്‍ സന്തോഷിക്കാനും വകയുണ്ട്. ഇനിയും എന്തൊക്കെയോ കാണാനുണ്ടായിരുന്നു അല്ലെങ്കില്‍ ചെയ്യാനുണ്ടായിരുന്നു എന്ന വിശ്വാസം ഒരു സമാധാനം തരും. കഴിഞ്ഞ അര നൂറ്റാണ്ടില്‍ ചെയ്ത യാത്രയുടെ അപൂര്ന്നതകള്‍ തിരിഞ്ഞു നോക്കാനൊരു അവസരം. യാത്രയില്‍ എന്നോടൊപ്പം സഞ്ചരിച്ചവര്‍, എന്നെ ഇഷ്ടപെട്ടവര്‍,  പലതു കൊണ്ടും ഇഷ്ടപെടാന്‍ കഴിയാതെ പോയവര്‍ അവരെല്ലാം എന്റെ യാത്രയുടെ ഭാഗം തന്നെ. എല്ലാവരോടും ഇപ്പോള്‍ ഇഷ്ടം തോന്നുന്നു. ചൂടും തണലും മഴയും വെയിലും ഇല്ലെങ്കില്‍ യാത്രക്കെന്താ സുഖമുള്ളത്?

കഴിഞ്ഞു പോയ യാത്രകളുടെ തിരിഞ്ഞു നോട്ടത്തില്‍ വ്യക്തികളും, സംഭവംഗ്ളും പഠനങ്ങളും പെടും. എല്ലാം എന്റെ വീക്ഷണത്തില്‍. ശരിയും തെറ്റുമാകാം. പക്ഷെ എന്റെ വീക്ഷണം എനിക്കുണ്ട്. മറ്റാരുട്ടെ ചിന്തയും ഇത്തരത്തില്‍ ആവണം എന്നില്ല. ആവാനും വഴിയില്ലല്ലോ. എന്നാലും പറയുമ്പോള്‍ ഒരു സുഖം. ഒരുപക്ഷെ സ്വകാര്യമായ ഒരു സുഖം!